कोंबडंआरवताच

कोंबडं आरवताच उठणारी आजी,
झुंजू मुंजू होताच दळणारी सून,
तांबडं फुटताच भूपाळीचे सूर,
अलिकडे कानावर पडत नाहीत.

घरोघरी टीव्ही ,रेडियो टेप,वाजतात
भक्तीगीतं ऐकू येतात.तीच ती रटाळ गाणी

ते खेडं आनंदी,उत्साही,साधंभोळं,
जगा जगू द्या जाणणारं,प्रेमानं भरलेलं,
आल्या गेल्याची वास्तपुस्त करणारं
आतिथ्यशील इतिहास जमा झालंय.

उरले आहेत अवशेष जातीयतेचे,
उच्च नीचतेचे,सांप्रदायिकतेचे,
यादवीचे ,एकमेकाची लक्तरे
वेशीवरटांगणाऱ्या,बोलघेवड्या
पुढाऱ्यांच्या मागे मागे फिरणाऱ्या
लाचारांचे.

कणाहीन,रयाशून्य,शेळपट,शिपायांची
बजबजपुरी.उणीदुणी तेरा मेरा,
कलहाची बीजं,भांडणाची खोडं
तरारताहेत बेफाम

तरूणपिढी धावतेय काळ्या कुट्ट
काळोखात,चिक्कार नशापाणी करून.