आज ढळत्या वयात-

सावधान शब्द ऐकताच
रामदासांनी बोहल्यावरुन पळ काढला.
उपासना, साधना ,कठोर तपस्या करुन
स्वामी झाले.समर्थ झाले.
मी मात्र अधीर होतो सावधान शब्द ऐकण्या साठी
तो शब्द कानावर पडताच कोण आनंद झाला!
गळ्यात माळ पडावी म्हणून कोण घाई!
क्षणिक आनंद होता तो.

तेव्हां पासून गमावलं काय ,मिळवलं काय
याचा हिशोब केला.
आज ढळत्या वयात ताळा केल्यावर कळलं
हाती काहीच आलं नाही.
प्रपंच लटका.
दुःखाचे डोंगरच वाट्याला आले.
सुख क्षणिक.
अश्रूंची गणतीच नव्हती
जखमा तर रोज रोज होत राहिल्या.
तरीही सावध झालो नाही.
जाग आली नाही.
कळलं आकळलं नाही.
वेदनांच्या डोहात पुन्हा पुन्हा लोटला गेलो.
तरी पोहायची हौस  फिटली नाही.
भवसागर तरायची आस अजून तशीच आहे.
रडता रडता जगणं. क्षणोक्षणी मरणं
असंच चाललंय.असंच चालत राहील
उदास मनाला मनाचे श्लोक ऐकवायचे
उपासना साधना शून्य.

रामदास सूद्न्य होते.मी मात्र अद्न्य,अडाणी,
वेडा जीव.
वेडावणारं जीवन जगायची हौस होती.
ती अपूर्णच.
वेड घेऊन नेहमीच पेडगावला मात्र जावं
लागलं.
नियती,प्रारब्ध, कर्मगती हीच दुसरं काय?

जगीं भरला भगवंत

जगीं भरला भगवंत.
जलातही तो,स्थलातही तो,नभातही तो.
तोच अंतरीक्षात.
सूर्य तो अन् तोच चंद्रमा,ग्रहतारे नक्षत्रेही
तोच .
पर्वतात तो,खाईतही तो,तोच नदी नाल्यात.
पशूत तो,पक्ष्यातही तो,तोच जीव जंतूत
फुलातही तो,मुलांतही तो,वृक्षातही तो,
वेलींतही तोच.
सिंहातही तो,व्याघ्रातही तो,तोच वनात जनात

तुझ्यातही तो, माझ्यातही तो,तोच नटे सर्वात.
तोच चालवी, तोच बोलवी,तोच वसे मौनात.
भोगातही तो,त्यागातही तो,धर्मातही तो.
अधर्मातही तोच.
राजाही तो,रंकही तो,साधूही तो, भोंदूही तो,
तोच गुरु शिष्यात.
तोच जगाचा निर्माता,भोक्ताही तोच.
पालन कर्ता ,संहारकही तोच.
गंमत जम्मत,जय पराजय,सुख दुःखाचा,
लाभ हानी वा प्रिय श्रेयाचा,द्वंद्वात्मक या
भासाचा,असे नियामक तोच.

सर्वभावे शरण जावे',यंत्र होऊन सदा भजावे.
यंत्री तो त्याची सत्ता इथे तिथे सर्वत्र.
पिंडातही तो,ब्रह्मांडातही तो.
उरे पुरुन सर्वात.

जीवन त्याचे देणे.
त्याला क्षणक्षण स्मृतित ठेवती साधू अन् संत.

ह्या सत्त्याची येता प्रचिती
अहंभाव तो विरून जातो
कर्तृत्वाची शेखी नुरते.
उरतो आत्मानंद केवळ ब्रह्मानंद.

खेळ त्याचा

सत्ता, संपत्ती,सौंदर्य
ईश्वराची कृपा सारी
द्यायचं तेव्हां देतो
न्यायचं तेव्हां नेतो
माणूस मात्र म्हणतो
सत्ता मी मिळवली
संपत्ती कमाई माझी
सौंदर्याचा मी निर्माता
निखालस खोटं सारं
खेळ त्याचा त्यालाच
कळत असतो.
पटावरल्या सोंगट्या साऱ्या
चालतात त्याच्या निर्दे शाने
चाल त्याची कुणालाच  कळत
नसते.
दान पडले आपल्या हातून
वाटतेआपल्याला.
सोंगट्या आपणच चालवतो
म्हणतो आपण.
खरं तर
सारा सारा त्याचाच पसारा
त्याचंच कर्तृत्व
त्याचीच लीला.

हा क्षण उत्कटतेने जगूया

हा क्षण उत्कटतेने जगूया
सावधतेने जगूया
जागृत राहून जगूया
क्षण क्षण क्षण क्षण हो परिवर्तन
अणू अणूचे चाले नर्तन
देहा मधले हे संवेदन
   अलिप्ततेने बघूया
आनंदाची ऊर्मी येता
रोम रोम हो पुलकित
प्रेमप्रवाहे क्षणोक्षणी
    रसमय तनमन करूया
अगणित कानी येती मृदु स्वर
माधुर्याचे होई सिंचन
झरझर झरती अमृतधारा
सवे तयांच्या ताल धरूनी
     मधु मधु गुंजन करूया
शब्द , रूप ,रस,गंध, स्पर्शही
सारे सारे क्षणभंगुर हे
अनुभव  साचा हा सर्वांचा
प्रत्यय येतो या सत्याचा
      दर्शन त्याचे करूया
क्षणोक्षणी ये नवनव अनुभव
भवचक्राचे फिरणे अविरत
आहे त्याला अनुग्रह जाणुन
     उदासीन राहूया
साक्षीभाव हा येता येता
पदोपदी दृढ होते समता
प्रद्न्या जागृत होते मग ती
     दैन्य दुःखही जाते विलया

माणूस-एक कोडं ?

माणूस?
एक न उलगडलेलं कोडं.
बोलतो तसं वागत नाही.
वागतो तसं बोलत नाही.
आत एक बाहेर दुसरंच.
दुटप्पी वागणं,
उठणं, बसणं,बोलणं.

उक्ती कृतीत मेळ नसतो
कृती कशीही झाली तरी
तिचंच समर्थन अहर्निश
हीच त्याची ओळख.

हजारों वर्षांपासून
माणसाच्या वर्तनाचे
निरीक्षण परीक्षण करताहेत
संशोधक मानसशास्रद्न्य
अजूनही माणूस कुणाला
उमगला नाही.
मन हाती आलं नाही
शोकांतिका.

बोल कुणाला लावायचा नाही
दोष कुणाला द्यायचा नाही.
असंच चालत आलंय
असंच चालत राहील
माणूस न सुटलेलं कोडं
हीच त्याची ओळख राहील.

याच गृहीतकावर
पुढची वाटचाल होत राहील.
वाट मुळी संपत नाही
शोध थांबत नाही
हाती काहीच येत नाही.

गंमत हीच गुंगवते मती
होते दुर्गती
तरी म्हणायचं होतेय प्रगती
आगेकूच!

फूलोंने मुझको' हँसना सिखाया

फूलोंने हँसना सिखाया मुझे
काँटोंने सबको रुलाया.
कभी हँस कभी रो यही जिंदगी है
सितारेंने मुझको चमकना सिखाया

कभी सुख कभी दुख मिलेगा मुझे
धरतीने मुझको सहना सिखाया

कभी चॉंद बढता कभी चॉंद घटता
कभी यश मिलेगा, अपयश कभी तो
झरनेने मुझको चलना सिखाया

न डर किसीसे चलतेही रहना
लडना है हरदम विपदा बलासे
चीँटीने मुझको संग्रह सिखाया

हो राह फूलोंकी फिरभी न रमना
हो राह फतरीली फिरभी न थमना
लक्ष्य नदियाने अंतिम दिखाया

खिलती कलियॉं मुरझानेको
हँसकर एक दिन मर जानेको
मरनेसे पहले सुकीर्ति सौरभ
फैलाते रहना मुझको सिखाया .

म्हाताऱ्यांनी रडायचं नसतं

त्यांच्यासाठी खूप केलं .
पोटाला चिमटा देऊन  वाढवलं त्यांना.
म्हणायची सोय नाही.
व्यापार तोट्यात चालला
म्हणून नाउमेद व्हायचं नसतं

सोसायला हिंमत लागते
सोसता सोसताच मुक्यानं
शेवटचा श्वास शांत व्हावा
अशीच इच्छा ठेवायची असते.

रडायचं एकट्यानंच
हसायचं हसवायचं सर्वांना
रीत ही पाळली तर
तणावरहित होतं जगणं

सारंच एकदा झटकून टाकावं
स्वतःच समजून घ्यावं
त्यांच्या नादात त्यांना राहू द्यावं
आपलं आपण दुरून पाहावं

त्यांना मुळी वेळ नसतो
सगळाच खेळ असतो
डाव चुकला म्हणून
म्हाताऱ्यांनी रडायचं नसतं

प्रवाहपतित मानव

मानव जगतो जगण्यासाठी
   छोटेघरकुल प्रियजन अपुले
   त्या नच माहित अन्य घरकुले
    विश्व आपुले कुटुंब हे तर
केवळ म्हणतो म्हणण्यासाठी-मानव---
    सत्याचा त्यां रंग न माहीत
     हिंसेतच त्यां लाभे तृप्ती
      अपरिग्रहाची भाषा वरवर
तत्वे पोपटपंचीसाठी-मानव---
       स्वर्ग मोक्ष वा इतर कल्पना
        अनुभूतीविण फोल भावना
         इंद्रपदाचा तयास हेवा
सुखात रमते सदैव दृष्टी-मानव---
       .  तत्वासाठी नसे समर्पण
          भक्तीसाठी करी न कीर्तन
           कळे न का तरी करतो गायन
हाक देतसे हाके साठी-मानव----
        . प्रवाह पतिता .पुष्पां जैसा
          ओघ नेतसे .पुढे वाहुनी
           त्यां नच माहित कुठे जायचे
वाहे केवळ वाहण्यासाठी-मानव---

समय बलवान होता है

तिनका एक असाह्य, निर्बल
कोने में पडा था अपाहिज.
दुर्भाग्यपर रोता था.चुपचाप
अकेला.अनचाहा,बेदखल.

किसीकी क्रूर आँखें तुच्छता से
उसकी ओर देखती थी-
सरसरी निगाह से.
सुई सी चुभती थी.

थर्राया घबराया डरपोक बेचारा.
वही उसी कोने में सडक के
सड रहा था.

एक दिन उठा प्रभंजन.
जोरदार हवा ने
तिनके को उठाया,शक्ति दी.
फिर तिनकेने कमाल करके दिखाया.
रोबिली आँखों को सबक सिखाया.
गरूर उसका मिटाया.

हवा के साथ उठ गया.उन्मत्त आँखों में.
धँस गया.
रोशनी छिन गई.वाहियाद आँखों की
शक्ति खो गई. मल मल हैरान-
तिनका चुभता गया.अंदर ही अंदर
घुलता गया.

जिंदगीभर रोनेवाला,डरनेवाला
साथ मिलते ही निर्भय हो बेदर्दी को
जी भर रुलाता रहा.
रोबिली आँखें कराहती रही
बदकिस्मतीपर आँसू बहाती रही.

समय बलवान होता है.
एक न् एक दिन दुर्बल भी
बलवान होता है.
कोई न् कोई सहारा दे,हिम्मत दे
उसे ऊँचा उठाता है,गति देता है,
जोर बढता है.
कमजोर ताकतवर बनता है.
आसमान छूने लगता है.
सितारे गिनने लगता है.

शब्द

लच्छेदार,प्यारभरे.लुभावने
शब्दों में उलझाकर
किसीको धोखा देना
आसान है.
बार बार निरे, खोखले,
आडंबरपूर्ण शब्दों से
लोगों को लुभाना
भूल है.
एक न् एक दिन
पोल खुलती है.
तब
आरजू,मिन्नते
मानी नहीं रखते.
ऑंखोंसे अंगारे,
हृदय से आहें,
ओठों से अनाप,शनाप,
जहरीले,जोरदार,
भडकानेवाले,बेहया,बेरहम
शब्द जन्म लेते है
धडल्ले से.
अनगिनत वादों को
याद वे दिलाते है.
शब्दों से प्रेरणा ले
बदला लेने की भावना से
हजारों हिंस्र् हाथ उठते है.
रक्तपात होता है,
वज्रप्रहार होता है
विध्वंस होता है
विनाश होता है.
फिर पुनः
शब्दों का सहारा ले
नये शासन का,
नये युग का,
नये समाज का
सूत्रपात होता है

हाथ

याचना व्यर्थ है
प्रयत्न ही सार्थ है

जुडे हाथ निःसत्व,
निष्क्रिय,निष्चेतन.

क्रियाशील,कृतार्थ,
कर्मप्रिय,धर्मरत हाथ
जबकाममें  लगते है
लगातार बेशुमार
अथक मेहनत करते है

परिश्रमी हाथोंमें
पारदर्शी,दूरदर्शी
सौंदर्य होता है
उनमें ही
स्थिर श्री होती है
विलक्षण धी होती है

वैभव,सत्ता,समृद्धि, सिद्धि,
हाथोंमें ही होती है
हाथोंका करिश्मा,जादू गिरी
हाथ जब उठते है
कार्यमग्न होते है
दुर्भाग्य,दुःस्वप्न
पलभरमें मिटते है

हाथही भाग्यके ,भविष्यके
उत्कर्षके
शौर्य या क्रौर्यके
जन्मदाता होते है

जख्म अभी हरे है

जख्म अभी हरे है,भरे नहीं
मरहमपट्टी होती रही,
हो रही सदियोंसे
घावअनेक गहरे है.
गंभीर है
बेचारे,दीन,गरीब,लाचार
लानत भरी जिंदगी
जी रहे
व्यथाएँ पुरानी दर्दनाक
आहे अनगिनत,अपरिमित
अनबूझ प्यास बुझी नहीं
रोना रो रहे,बस् यूँही जी रहे
रोजमर्रा हजार बार
मरकरभी ठंडी सॉंसे ले रहे
शोर है मातम है
अर्थी अभी उठी नहीं
उठती नहीं
शांति,अमन,चैन,खुशहाली के
झुटे सपन देखते देखते
निश्चेतन,निष्प्राण हुए नयन
खुलते नहीं,खिलते नहीं

लीडर

डर की कोई बात नहीं
अब डर काहेका?.
लीडर जो बन गये
निडर जो बन गये

वादे जो किये थे
स्टेज की बाते थी
भुलावा था दिखावा था
भूल जावो सब कुछ
जो कहा था,कहाया था
प्रचारज्वर के
वे सभी प्रलाप थे
बे सिरपैर की बाते
धोखाधडी थी

वोट पाने के लिए
नोट जो दिए थे
पानी सी शराब पिलाई थी
दंगेफसाद जान बूझ
कराने में खर्चे जो हुए थे
उनको अब बेरहमी से
हर हालत में फिरसे जोडना है
तिजोरी भरनी है
हिरे जवाहरात से
वे ही काम आते है
मतदाताओ को खरीदकर
सत्ता हथियाने के
ये ही तो साधन है
प्रलोभन है

चोरी भले ही करनी पडे
चाहे झूठ बोलना पडे
अन्याय,अत्याचार,शोषण भी
करना पडे
तो भी शरम किस बातकी
बेशरम ,बेहया ,बेवफा बनकर ही
लोग लुभाए जाते है ,झुकाए जाते है
कर्ज चुकाए जाते है
फर्ज निभाए जाते है

नये युग में,जनतंत्र में
जनता को वश में करने का
यही एक मंत्र है
खास एक तंत्र है

शिक्षणाची गंगोत्री

अंगणवाड्या
बालवाड्या
प्राथमिक शाळा
माध्यमिक शाळा
खेडोपाडी
शिक्षणाची गंगोत्री
दुथडी भरभरुन वाहू लागली.
नवनव्या शिक्षणसंस्था
गवता सम उदंड झाल्या.

खरं म्हणजे
शिक्षण सोडून तिथं सारंच
चालतं.

राजकारणाचे अड्डे.
वशिल्याचे तट्टू,
चमचेगिरी करणारे,
आदर्श शिक्षण सेवक,
यांचाच भरणा जास्त.
आप्तेष्टांसाठी
राखीव कुरणं ही.

मग काय
रामा शिवा गोविंदा
फावळ्या वेळात शिकवणं
इतर वेळात शेती वा धंदा
शिक्षण जणु जोड धंदा

परिश्रम,निष्ठा,
समर्पणाची वानवा.
नवनवीन उपक्रम नाहीत
टुकुझुकू टुकुझुकू
शिक्षणाचा खटारा
चाललाय गचके खात.
गचके देत

संस्कारशून्य,मूल्यहीन
वातावरण.
प्रसार खूप.प्रचार हाच.

कुठल्याच नवनवीन कल्पना,
नव्या संवेदना,
भविष्याचा वेध घेऊन
जीव लावून काम करणारी
मने नाहीत.

शिवारात वीज आली

शिवारात वीज आली
पंपआले.
हरित क्रांती झाली.
पाटाच्या पाण्याने
शिवारं न्हाऊन निघाली.

ऊस,केळी ,मोसंबी,
संत्री वा लिंबूंचे
मळे वाढले.

संपत्तीचा प्रचंड ओघ
खेड्यांकडे वाहू लागला.
स्वयंचलित वाहने, मोटारी,
ट्रक्स ,ट्र्याक्टर्सची चाके
भराभर फिरू लागली.

समतेची,बंधुत्वाची चक्रे
मात्र ठप्प.
अहंकार,ताठा,
दर्पोक्ती अभिमान,

खेड्या खेड्यातील
घराघरात
अमाप संप्पत्तीची
अचाट किमया
हेच चित्र हाच रंग
सर्वत्र खेड्या खेड्यात.

घरा मागे गोठा असतो

घरामागे गोठा असतो
शेणा मुताचा गंध
सर्वत्र दरवळतो.
दारापुढे गड्डा
सांडपाणी ,घाणपाणी
साचतअसते

पावसाळ्यात गंमतअसते.
चिकचिक सगळीकडे.
गटारी नसतात..
असल्या तर तुंबलेल्या.
पाणी त्यातलं वाहात नसतं.

दिवे मात्र लखलखतात
कोपऱ्या कोपऱ्यावर.

रस्ते उद् ध्वस्त. उखडलेले
खटार खटार खटारे
त्यावरुन चालत असतात

इतरत्र प्रगतीच्या चाहुल खुणा
स्पष्ट दिसतात.,
खेड्यात मात्र विष्ण्णता,
निराशा,वैफल्य.

ती सान्त शांत खेडी
जागी झाली,विकृत झाली.
एकी जाऊन बेकी आली .

मना मनात विखारआले.
सत्तेच्या खुर्चीसाठी
मस्ती आली.
उन् मत्त गुंडांच्या हातीच
सत्ता एकवटली.

शेष प्रजा दीन हीन
दुबळी होतआहे दिवसें दिवस
स्वत्व घालवून
निस्तेज, परांगमुख,लुळी, पांगळी
खुरडत खुरडत चालणारी
खुराड्यातील कोंबडी.
हीच का आमची खेडी?

कोंबडंआरवताच

कोंबडं आरवताच उठणारी आजी,
झुंजू मुंजू होताच दळणारी सून,
तांबडं फुटताच भूपाळीचे सूर,
अलिकडे कानावर पडत नाहीत.

घरोघरी टीव्ही ,रेडियो टेप,वाजतात
भक्तीगीतं ऐकू येतात.तीच ती रटाळ गाणी

ते खेडं आनंदी,उत्साही,साधंभोळं,
जगा जगू द्या जाणणारं,प्रेमानं भरलेलं,
आल्या गेल्याची वास्तपुस्त करणारं
आतिथ्यशील इतिहास जमा झालंय.

उरले आहेत अवशेष जातीयतेचे,
उच्च नीचतेचे,सांप्रदायिकतेचे,
यादवीचे ,एकमेकाची लक्तरे
वेशीवरटांगणाऱ्या,बोलघेवड्या
पुढाऱ्यांच्या मागे मागे फिरणाऱ्या
लाचारांचे.

कणाहीन,रयाशून्य,शेळपट,शिपायांची
बजबजपुरी.उणीदुणी तेरा मेरा,
कलहाची बीजं,भांडणाची खोडं
तरारताहेत बेफाम

तरूणपिढी धावतेय काळ्या कुट्ट
काळोखात,चिक्कार नशापाणी करून.

मन

मन कामरूप
क्षणोक्षणी बदलत असतं.
नवे नवे आकार घेऊन
स्वैर नाचतअसतं
नाचवत असतं.

इच्छाअसो नसो
तालावर त्याच्या
पावलं उचलावी लागतात.
नव्हे उचलली जातात.
गती त्याची अगम्य.
क्षणात गाठतं स्वर्गास
तर क्षणात नरकात
जाऊन बसतं.

शुद्ध,,स्वच्छ,निरिच्छ,पारदर्शी
स्फटिकासम.
घाणेरडंंतितकंच
दुर्गंधीनं गच्च भरलेल्या
गटारीसम.

वाहातं स्वच्छ झऱ्यासम.
गंभीर सागरासारखं.
खळाळणारं वेगानं धावणाऱ्या नदीसम.

जेव्हा बेचैन असतं
तडफडतं फडफडतं
जख्मी पक्ष्यासम.

शांतअसतं तेव्हा
दिसत नितळ स्तब्ध तळ्या सारखं
उद्विग्न होतं तेव्हा
वखवखतं ज्वालामुखी सम

क्रोधात तर बेभान, बेफाम होतं
हिंस्र बनतं ते
चेकाळलेल्या वाघा प्रमाणे
हल्ला प्रतिस्पर्ध्यावर करतं ते.
ओकत आग अंगप्रत्यंगातून.
डोळ्यातून बाहेर पडतात
ठिणग्या असंख्य.
शिवशिवतात हात नरडीचा
घोट घेण्यासाठी.

बेताल मनाचा थयथयाट
भयंकर असतो.
तेच प्रेमानं दयेनं
भरलं जातं तेवंहा
आर्द्र,आर्त होतं
ढाळतं अश्रु
निपचित.

तुझी किमया वेगळी

तुझी किमया वेगळी
आम्ही केवळ बाहुल्या
कळसुत्री
तुझी मायाआगळी
आम्ही केवळ सानुली
बालके तुझी.
तुझे देणे अदभुत
कुणाला न कळते
सूत्रधार तूच.
तुझ्याच हातात
कळ असते
फिरवतो जसजशी
तसेच सारे फिरत असते.
जुना तू खेळगडी
अनादि खेळ तुझा
कुणाला न उमगला
हेतू तुझा त्यातला.
तू मात्र खेळतअसतो
खेळवतो सर्वांना
तुलाच ठावुक
काय काय करतो तू?
साऱ्यांना समान न्याय.
भ्रमात मात्र त्यांना वाटते
आम्हीच खेळवतो
भाग्याला, निियतीला.

करिशी का तू खंत ?

करिशी का तू खंत ?
वेड्या हृदयी तुझ्या भगवंत
कृपा तयाची होताअद् भुत
हो दुःखाचा अंत.
भक्ती त्याची सुफलित होता
निर्धन हो धनवंत

आंधळ्यास तो देतो दृष्टी
पांगळ्यास तो देतो शक्ती
एक पाहतो सारी सृष्टी
दुसरा फिरे दिगंत

बहिऱ्याला येती कान
वेड्याला होई द्न्यान
बहुश्रुत होउन फिरे एक
तर दुसरा बने महंत

मुक्यास देतो वाचा शक्ती
करू लागता ईश्वर भक्ती
अलभ्य लाभे जीवन मुक्ती
मिळतो ब्रह्मानंद.

जागा हो

जागा हो
जंगलचा राजा तू.
उगीच मेंढरू बनू नको.

स्वयमेव मृगेन्द्रता
हेच ब्रीद,हेच लक्ष्य
स्वभाव हाच.
स्वत्व विसरून
म्याँ म्याँ करू नकोस.

डरकाळी ऐकताच तुझी
सारे थरथरा कांपतील
शेपट्या घालून
दूरदूर पळून जातील

तू तर शक्तीशाली, साहसी
शिकार तुझी
तूच शोधून काढ
स्वतःची शिकार
होऊ देऊ नकोस
स्वतःच्या तेजाची,ओजाची
लाज ठेव.

लाचार,दीन,,हतबल
बनू नकोस.
उगीच कुणापुढे हात पसरून
भीक मुळीच मागू नकोस

मागून जगात कुणालाही
काहीही मिळत नसते
शक्ती स्वतःची पणाला लावून,
लढाई लढून
श्री,धी खेचून आणायची असते

पुरुषार्थअसतो संघर्षात
भित्र्यांना जग भिववतं
त्यांचं सारंच लुटून नेतं.

तुझ्या डोळ्यात डोळ्यात

तुझ्या डोळ्यात डोळ्यात आनंदाचे डोह
त्यात डुंबतो स्वानंदी माझा वेडा जीव

तुझ्या डोळ्यात डोळ्यात अमृत संचय
चैतन्य संचारते  जड  चेतनात

तुझ्या डोळ्यात डोळ्यात सौंदर्याची खाण
रोमारोमात तुझं संचारतं गाणं

तुझ्या डोळ्यात डोळ्यात माझं मीपण संपतं
अस्तित्वाचं भान तुझं माझं हरपतं

तुझ्या डोळ्यात डोळ्यात तुझं इंगित गुपित
अत्तराच्या कुपीतलंअमृत शिंपतं

अमृताचं घेता तीर्थ
होती मृतात्मे जीवित
मरगळलेले जीवजंतू
धूम पळती जोरात

पाहूनअघटित
मनातल्या मनात

• स्तंभित स्तिमित

होई मी.

तुझ्या डोळ्यात डोळ्यात
त्यागाचे डोंगर
करुणेचे पाझर

तुझ्या डोळ्यात डोळ्यात
चैतन्याचे झरे
स्वानंदी वारे

तुझ्या डोळ्यात डोळ्यात
आनंद फुले
सत्याची फळे

तुझ्या डोळ्यात डोळ्यात
श्रेयस पांखरे
भिरभिरती चारीकडे

तुझ्या डोळ्यात डोळ्यात
ऐकू ये एकच नाद
तुझं माझं अद्वैत.

तुझ्या डोळ्यात डोळ्यात
आनंद पराग
होऊदे स्वार वाऱ्यावर

उडू दे स्वैर
आनंदी कारंजी
न्हाऊ दे तृप्त
तृषार्तांना.

मिळू दे त्यांना
त्यांचं ईप्सित
यथेच्छ करु दे
आकंठपान

फळे तेजाची
अवीट गोडीची
चाखू दे त्यांना
मन मुराद

धुतली जावो
अस्मिता पार
पुसला जावो

अहंभाव..

जीवन विषपेला

स्वप्नभंग झाला जीवन विषपेला
 कोण कुणास्तव जगतो येथे
 मुळी न कळते तुम्हा अम्हा ते
जगायचे ते राहून जाते
 ये अंतिम वेला

 मात,तात अन् सगे सोयरे
 पुत्र,पत्नी,वा पुत्र वधू ही
 अहिनकुलासम सोबत यांची
  अनुभव ना वेगळा.

 फुले पसरता कांटे मिळती
  अमृत देता विष ये हाती
  जीव लावता जीवच घेती
  अंती जीव जाई एकला

   कुणी न करतो सोबत तेव्हा
   जो तो म्हणतो जा बा जा बा
    जाणे येणे हाती न अपुल्या
    मानव कळ सुत्री बाहुला

तू नाही कुठे?

तू नाही कुठे ?
तू इथे तिथे सर्वत्र
आतही तू अन् बाहेरी तू
तूच परम पवित्र

ही सृष्टी तुझीच लीला
चंद्र, सूर्य अन् नक्षत्रे ही
दिलीत तूच जगाला,
मालक तू,पालक तू
तूच असे संहारक

पर्वतराजी सुदूर दिसते
दाखविते ती तुझी भव्यता
चराचरातुन स्नेह पाझरे
हीच तुझी दिव्यता

अधांतरी नभ
निळा चांदवा
निळ्या नभातिल सौंदर्याचा
तूच नसे का निर्माता?

हे वारे वाहती मंदगती,
या सरिता धावती कुणाप्रती?
रत्नेशाचा ईश तूच रे
तरीही असे तू सू क्ष्मगती

फुले ही फुलती
जगा खुलविती
सुगंध देती
दिशादिशा प्रती

कणा कणातुन
क्षणा क्षणाला
तव सत्तेची,तव स्नेहाची
ये प्रचिती.

छळणारे प्रश्न

      हेच प्रश्न रोजरोज
     पुनः पुन्हा मलाच छळतात
   
     एकदा दोनदा ,हजारदा, लाखदा,
     कितीदा कुणास ठाऊक

      उठता बसता ,झोपता ,जागता,
      घरीदारी,रस्त्यात,नदी काठी,
      सावलीत, उन्हात,मातीत,रेतीत
      कुठेही,केव्हाही.,अचानक,
      बेधडक,बेसावध,बिनदिक्कत,
                       '.                        
      येतात पुढे हेच प्रश्न--
      कोण मी ?
      मी कोण ?
      आलो कुठून ?
      जायचे कुठे ?
 
      सगळंच अनुत्तरित
     उत्तराच्या प्रतिक्षेत
     किती काळ असंच
    फिरफिर फिरावं लागेल ?

   कुणीतरी सांगेल का ?
   खदबद संपेल का ?

    की तुम्हीही याच
     चक्रात वा चक्रव्युहात
     अडकलात की काय ?

का असं?

इथं तिथं सर्वत्र
तूच तू
तुझाच प्रकाश
सुगंध दिशा दिशात

मी मात्र अजूनही
चाचपडतोय अंधारात
प्रकाशाच्या शोधात
शोध काही लागत नाही
प्रकाश काही दिसत नाही
चाचपडणं संपत नाही

 वाटतो तू हवाहवासा
मी मात्र नकोसा
असं का?

तुझाच अंश
रूप तुझंच

तू मात्र
स्वयं प्रकाशी,तेजस्वी,
स्वतंत्र.स्रष्टा

मी मात्र
परावलंबी,परतंत्र
तुझा असून तुझ्यापासून दूरदूर
का असं ?