वेडे चार --

तिथंच मंदिरात जमतात ते
फाटके चेहरे ,विटकी वस्रे
चोरून   आपापली  अंगे
कट्ट्यावर बसतात चौघे

तो दणकट पोलादी पुरुष
लांब मिशा झुपकेदार
डोळेही  पाणीदार
हळूच म्हणतो-
"क्या करे? यार नहीं प्यार नहीं,
मौत नहीं,
इसलिए जी रहा हूँ दिनचार ."

उंच टोपी काळीशार
गळा गोड, बोटे चतुर
वाद्यावरून फिरतात
म्हणतो तो-
"माझं मला विसरायचंय
नको घर, नको दार
भुकेलेली पोरं
ओरडणारी मंडळी
मरायचंय या इथंच देवा समोर."

तिसऱ्याचे डोळे लुकलुकतात
चष्मा हळूच थरथरतो
 जिवणी आतंच घुटमळते.
"शिकलो मी खूपखूप
भाराभर पुस्तके
कोरडी ती
वशिल्याशिवाय भाव नाही
पैशा शिवाय वशिला नाही
महणून मी बेकार "

चौथा हसतो खदखदून
खर्जात लावतो स्वर
"उगीच नको उठाठेव
आज कापले खिसे चार
बस् चंगळ चार रोज
काय हवं काय नकाे?
हेच सांगा
उगीच का पिसायची
रोजरोज तीच पानं?
जाऊ दे
घ्या.फुका.चिलीम ही"

----हवेत उठतात वर्तुळं
पुनःपुन्हा पुनःपुन्हा
तीच चिलीम पेटते
तिथंच मग विसावते
भयाण रात्र
स्तबधता
पिंपळपानं हलतात
कुठून येतो घु घुत्कार
म्हणतात लोक---
"झोपले
त्या तिथं .देवळात त्या.
वेडे चार"